หญ้าถอดปล้อง

หญ้าถอดปล้อง

รายละเอียดทางพฤษศาสตร์

 วงศ์   :   Equisetaceae


ชื่อวิทยาศาสตร์  :   Equisetum                                             ramosissimum subsp.                             debile (Roxb. ex                                     Vaucher)

                        Hauke (Syn. Equisetum                           debile Roxb. Ex Vaucher)

ชื่อไทย               :  หญ้าทอดบ้อง,  หญ้าถอดปล้อง

ชื่อท้องถิ่น           :  อื่อซอปวยว่อ, อื่อซอปอยวา(กะเหรี่ยงแม่ฮ่องสอน), 

                          หญ้าถอดปล้อง(ไทลื้อ), หญ้าถอดป้อง(คนเมือง), 

                          หญ้าสองปล้อง (กลาง)

ลักษณะทางพฤษศาสตร์  :  พืชล้มลุก, ลำต้นสีเขียว, ตั้งตรง, สูง 30 – 100 ซม., 

                                  มีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 1 – 5 มม., เป็นปล้อง ๆ,                                         ภายในกลวง, ด้านนอกมีร่องตามยาว.

                                  ใบ ติดกันเป็นรูปทรงกระบอกหุ้มรอบข้อ, 

                                  ยาว 4 – 12 มม., สีเขียว, ขอบแยกเป็นแฉกๆ, 

                                  มีสีน้ำตาล หรือขาว, แฉกเหล่านี้แห้งและร่วงง่าย, 

                                  แตกกิ่งตามข้อ ๆ ละ 1 – 4 กิ่ง. อวัยวะสืบพันธุ์ 

                                  เกิดที่ยอด, เป็นรูปของขนานแกมรูปรี, สร้างหน่วยสืบพันธุ์                                   เรียกว่าสปอร์, สปอร์มีลักษณะกลม, สีเขียว 

                                  และมีสายยาว ๆ 4 สาย, พันอยู่รอบ ๆ, 

                                  ปลายของสายทั้ง 4 นี้, พองออกเป็นรูปกระบอง 

สรรพคุณ / การใช้ประโยชน์  :  ต้น ต้มน้ำดื่มแก้อาการปัสสาวะไม่ออก 

                                           (กะเหรี่ยงแม่ฮ่องสอน)

                                       ลำต้น นำมาทุบแล้วใช้ถูรักษาแผลที่เกิดจากขี้หูด หรือ                                                นำมาต้มน้ำดื่มแก้อาการปวดหลังปวดเอว

                                               (ไทลื้อ)

                                       ลำต้นและราก ต้มรวมกับรากมะเดื่อหิน ดื่มน้ำรักษา                                                            โรคนิ่ว(คนเมือง)

สภาพนิเวศ   :  พบขึ้นเองตามผืนป่าดงดิบที่มีความชุ่มชื้นตลอดปี ในทุกภาคของ                          ประเทศไทยที่สูง 500 เมตรขึ้นไป เหนือระดับน้ำทะเล ส่วนใหญ่ขึ้นใต้                    ร่มเงาต้นไม้ใหญ่

อ้างอิง : ขอบคุณ http://eherb.hrdi.or.th ในการให้ข้อมูล ในการทำรายงานในครั้งนี้

                           

ปล. กระทู้นี้ตั้งขึ้นเพื่อเป็นรายงานในส่วนของวิชาชีววิทยาเท่านั้น

สมาชิกในกลุ่ม

นายกฤษดา               คงแก้ว            เลขที่  4

นายสิรวิชญ์               ดิษยวิภาส        เลขที่  5

นางสาววัชราภรณ์       ญาตินิยม         เลขที่  33

นางสาววาสนา           แซ่เตียว           เลขที่  34